Η ένδεια του Δένδια

Διαβάζω στη συνοδευτική επιστολή της αναφοράς του υπουργού Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του πολίτη κ. Δένδια προς την εισαγγελέα του Αρείου Πάγου:"Με την παρούσα αναφορά μου........ με την παράκληση για τις εκ μέρους σας δέουσες ενέργειες, για την ανάδειξη της αλήθειας και την προστασία του δημόσιου βίου από οποιαδήποτε απόπειρα εκβιασμού"! 
Και αρχίζουν τα ερωτήματα. Η ανάδειξη της αλήθειας ενός τεκμηρίου, ακόμη και παράνομου ληφθέντος, είναι έργο ΜΟΝΟ της δικαιοσύνης; Αυτό καθαυτό το περιεχόμενο ΤΙΝΟΣ αρμοδιότητα είναι να κριθεί; Το περιεχόμενο έχει ή όχι τη δική του αυταξία; Διότι, αν δεν καταλαβαίνω λάθος, ο τρόπος πρόσκτησης ενός τεκμηρίου ΔΕΝ ακυρώνει την ουσία του. Ή, μήπως, αυτό ακριβώς επιδιώκεται; Να μη σταθούμε, δηλαδή, στην ουσία των επαφών, κινήσεων, συζητήσεων, διαβεβαιώσεων Μπαλτάκου αλλά μόνο στην παράνομη καταγραφή αυτών. 
Και πώς, άραγε, προστατεύεται ο δημόσιος βίος; Με την απόκρυψη παρόμοιων τεκμηρίων ή με την πολιτική καταδίκη τους και τη λήψη ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ μέτρων αντιμετώπισης της ουσίας και όχι του επιφαινόμενου; 
Τι εννοούμε με τη φράση "την προστασία του δημόσιου βίου από οποιαδήποτε απόπειρα εκβιασμού"; Για να υπάρξει "απόπειρα εκβιασμού" θα πρέπει να προϋπάρξει "αντικείμενο εκβιασμού". Τι θα περιλαμβάνει αυτό το "αντικείμενο" του εκβιασμού για να επιδιωχθεί ο εκβιασμός ενός ή περισσότερων πιθανών υποκειμένων εκβιασμού; Κι εδώ ακριβώς, γίνεται φανερή η επιδίωξη της πολιτικής ηγεσίας και καθίσταται "αναγκαία" η συνδρομή της δικαστικής εξουσίας. Να μην επιτρέπεται στο εξής και με κανένα τρόπο η δημοσιοποίηση ακόμη και τεκμηρίων που θα αφορούν σε στάσεις συμπεριφορές, επιλογές και πρωτοβουλίες της πολιτικής τάξης που έχουν ΕΥΡΥΤΑΤΟ ενδιαφέρον γιαν την κοινωνία. Γιατί; Μα γιατί όλα αυτά θα θέτουν σε δημόσια γνώση το παρασκήνιο που έχει προηγηθεί για να ληφθούν μέτρα στο προσκήνιο.
Τελικά, κακό πράγμα οι λίγες λέξεις. Οδηγούν σε πολλές σκέψεις....